Не на сваім месцы
Дыктатарская сістэма, нягледзячы на знешні пошлы і танны глянец, дэманстратыўна пампезныя выезды нелегітымнага дыктатара на адкрыццё станцый метро, уручэнне ім генеральскіх пагонаў і ўзнагарод, згніла. У гэтым пераконваюць жыццёвыя рэаліі, дурнота чыноўнікаў і сілавікоў, з якой сутыкаюцца грамадзяне.
Прыхаваны генацыд
Вопыт беларускіх мірных народных пратэстаў унікальны паводле многіх параметраў. Ён выявіў з’явы, якія раней не існавалі або не заўважаліся, не абмяркоўвалісяі. Галоўная выснова, якую пратэсты нарадзілі і вымушаюць людзей планеты цвёрда засвоіць, – гэта тое, што аўтарытарны лад, дыктатура не могуць забяспечыць разумнае, прагрэсіўнае развіццё грамадства, што яны няздатныя ў галіне эканомікі, антыгуманныя і бесчалавечныя па маральнай сутнасці.
Балаклавы здзёрты
Дыктатары і іхнія паслугачы любымі спосабамі спрабуюць знішчыць праўду, здаровы сэнс жыцця. Яны абараняюць цемрашальскую сістэму хлуснёй, фальсіфікацыямі, падтасоўкамі, правакацыямі і нават зброяй. У такіх умовах многім грамадзянам веданне рэальнай сітуацыі недаступна.
Забойчая селекцыя
У Беларусі паняцце апазіцыі ў звыклым разуменні знікла. Яна стала большасцю народа, дзе з’ядналіся розныя нацыянальныя, сацыяльныя, палітычныя, рэлігійныя і іншыя пласты насельніцтва. Гэта кардынальным чынам памяняла магчымасці і расстаноўку ўсіх людскіх сіл.
Істэрыя амаральнасці
Перад іншымі перыядамі чалавечага ўзросту ў старасці пераваг амаль няма. Яна прыносіць упадак сіл, хваробы, боль, пакуты, страту родных і блізкіх людзей. Але адзін пазітыў маецца. Гэта жыццёвы вопыт, магчымасць згадваць, параўноўваць, бачыць вытокі сучасных праблем і рабіць высновы.
Свабодны выбар
У сітуацыі палітычнай, юрыдычнай і маральнай заблытанасці ў вырашэнні праблемы ўлады ў Беларусі трэба адкінуць убок дэмагагічны прапагандысцкі антураж, бачыць сутнасць. Праўда ў тым, што кіруючы рэжым на выбарах выявіў сябе фальсіфікатарам, парушальнікам заканадаўства, што прывяло да выбуховай сітуацыі ў грамадстве.
Што рабіць?
Такога цынізму і глумлення над здаровым сэнсам жыцця ў Беларусі яшчэ не было. Дзвесце-трыста тысяч чалавек у Мінску, тысячы жыхароў у іншых гарадах выходзяць на вуліцы і скандзіруюць: «Уходи!», а нелегетымны ўзурпатар публічна, з ухмылкай заяўляе: «Это народ меня приветствует!»
Дзве сілы
У Беларусі аформіліся дзве гранічна кантрастныя чалавечыя сілы. Гэта дабро і зло. Яны распазнаюцца нават візуальна. Дабро выступае мірна, з адкрытым абліччам, усветлым адзенні, узнімае бел-чырвона-белы сцяг. Зло хаваецца ў кабінетах, а на вуліцы выходзіць узброенае да зубоў пад чорнымі «балаклавамі» і маскамі.
Тэрорам нас не скарыць!
Для кагосьці палітычныя падзеі ў Беларусі — гэта толькі інфармацыйная ежа, якую большасць насельніцтва планеты паглынае і ўспрымае будзённа, без асаблівых эмоцый: ці мала што адбываецца ў свеце кожны дзень? Зусім па-іншаму рэагуем на іх мы — непасрэдныя ўдзельнікі, грамадзяне краіны.
Невядомая Беларусь
Перад паездкай у Францыю ў 1992 годзе я напісаў артыкул «Невядомая Беларусь», у якім сцісла намаляваў геаграфічны, этнічны, гістарычны, палітычны і сацыяльны партрэт нашага народа. Яго ахвотна прынялі ліёнскія газеты. Французы тады адкрывалі для сябе новы суверэнны народ.