«МЕРСЕДЭС» ПАПАЎ ПАД ПРЭС

— Няма на даляглядзе хмараў!
Наймальнікі на «кожны рот»
Хай плацяць па пяцьсот даляраў,
А бізнесоўцы — па сямсот!
Каб задаволіць інтарэсы
Народа, грошай не стае?
Хай іншамаркі-«мерседэсы»
На продаж выставяць свае!
У нас усім цяпер вядома,
Даўно засвоіў добра люд:
Як запярэчыш ты Самому,
Тады гамон табе, капут.
І бізнесоўцы тыя словы
Успрынялі, нібы загад.
Аддаць-прадаць усё гатовы,
Каб не было турботаў шмат,
Каб незнарок, без дай прычыны
Не трапіць пад чыноўны прэс.
Ды вось бяда: не кожны — чынны,
Не кожны мае «мерседэс».
Хто раскашэліўся на «форда»,
Хто асядлаў «пежо», «рэно»,
А хто і на «таёце» горда
Па Мінску гойсае даўно.
І свежасці не першай «коні» —
Заезджаны замежны хлам,
Бо новыя машыны сёння
Не па кішэні і дзялкам.
Аднак і гэтыя «ашмёткі»
(Далей, як кажуць, ад граху)
Распачалі дзядзькі і цёткі
Ганяць на рынак пакрыху.
Ніхто пратэстных слоў не кажа…
І не дзівіліся, калі
Адзін «іпэшнік» нехлямяжы
Прадаў ад страху «жыгулі».
Лічылі, явай стане мара,
Якое не было даўно:
Плаціцьмуць не сямсот даляраў —
Па цэлай тысячы ажно!
Ды ўлада ўсё ж на клас багаты
Паспадзявалася дарма:
Такія ў наймітаў зарплаты,
Што нават пяцісот няма.
Нягеглыя ў зарплатах зрухі,
Народ падлічвае рублі…
Не ўсе, выходзіць, «бээмвухі»
І «мерседэсы» прадалі!
Хто кары ўлады не баіцца,
Шыкуе ў гэтакіх аўто?
Па ціхіх вуліцах сталіцы,
Як метэор, гарцае хто?
Даішнікам далі заданне:
Іх спіс — на стол кіраўніку!
Ён з імі няньчыцца не стане,
Сатрэ, як кажуць, на муку.
Аднак была для ўлады драма…
Хто ж уладальнікі машын?
Ці старшыня райвыканкама,
Ці міністэрскі важны чын…