«Бетонный батут»: не надо путать выставки с ракетами, или Что можно и чего нельзя во время войны
Белорусское независимое арт-сообщество переживает невиданный доселе раскол – разумеется, на почве политики (про эстетику спорить давно уж не модно). Эмоции валят через край. «Нават уявіць ня мог, што так трыгерне мяне. Да ўсякага прызвычыўся. Боль і крыўда неўсцішваеца!!» – написал субботним утром в ФБ про старых своих друзей художник Алексей Лунев. А потом добавил: «Проста яшчэ адна ракета з нашага боку». Многие ему вторили.
Алесь Шатэрнік: Маё беларускае жыццё
Скульптар Алесь Шатэрнік у ЗША піша ўспаміны і згадвае сваіх сяброў у Менску.
Міленіялы: раслі без глебы і ператварыліся ў перакаці-поле
“Я і ёсць рэвалюцыя” – кніга выдавецкай ініцыятывы “Пфляўмбаўм”, якая паслядоўна прадстаўляе сучасную літаратуру, напісаную жанчынамі, прычым не толькі беларускую, але і перакладную (“Жанчына на нулявым пункце” Нааль Саадаві). Менавіта “Пфляўмба ўм”выдала кнігу Евы Вежнавец “Па што ідзеш, воўча?” – лаўрэатку леташняй прэміі Гедройця. Ева Вежнавец стала першай жанчынай, якая атрымала гэтую прэмію.
“Адмова ад рускай культуры – рыса сапраўднага вяскоўца”. Працяг размовы з Уладзімірам Сцяпанам
Уладзімір Сцяпан – майстар кароткай псіхалагічнай прозы, стваральнік трагікамічнага “сапраўднага вяскоўца” і мастак. Сёння мы працягваем размову з пісьменнікам. Гэтым разам – пра адмову ад рускай культуры і жыццё (ці смерць?) беларускай вёскі.
“У іх сваё мярыла літаратуры – колькасць базавых”. Размова з Уладзімірам Сцяпанам
Уладзімір Сцяпан – майстар кароткай псіхалагічнай прозы і стваральнік трагікамічнага “сапраўднага вяскоўца”. Ён не лічыць сябе рэалістам, аднак героі і дэкарацыі Сцяпана – пранізліва трапныя і пазнавальныя.
“Кожны насычаны чорным і светлым, і ў пэўны час цемра бярэ верх. Потым наадварот”
Калі я пытаю ў сяброў, якія дасюль засталіся ў Менску, як змянілася там культурнае жыццё за пару-тройку гадоў, у адказ усе хіба сумна пасміхаюцца.
“Купала” застанецца на паліцы? Працяг вялікай размовы пра кіно з Тарасам Тарналіцкім
У першай частцы вялікага інтэрв’ю з кінакрытыкам Тарасам Тарналіцкім размова ішла пра незалежную прэмію “Чырвоны верас”, адным са стваральнікаў якой з’яўляецца Тарас. Сёння мы разглядаем беларускае кіно за межамі прэміі і пасля 2020 года: ананімныя стужкі як новы трэнд, сумны лёс “Купалы”, ці ўспадчынілі мы хоць нешта добрае ад савецкай кінаіндустрыі і ў чым сучасная Беларусь сугучная Польшчы і Ірландыі.
“Беларусьфільм” такое не здымае”. Вялікая размова пра кіно з Тарасам Тарналіцкім
У ваенны час і “ў складаных варунках адсутнасці кінаіндустрыі” (як сфармулявалі арганізатары) была ўручаная першая прэмія беларускай кінапрэсы “Чырвоны верас”.
Марат ГЕЛЬМАН: 3. «Каждый из нас должен придушить в себе стратега»
Если бы нынешняя российская власть задумала издать энциклопедию по философии и культурологии, статью про русский постмодернизм наверняка бы иллюстрировало фото ухмыляющегося Марата ГЕЛЬМАНА. И с этим бы даже оппоненты не поспорили. Гельман казался настоящим «титаном постмодернизма» – с его релятивизмом, игривостью, сочетанием несочетаемых дискурсов (канал ОРТ и арт-акционизм, к примеру), попыткой раскрошить любой твердый фундамент под ногами.
“Стоп! Знята!” Хто і чаму не прайшоў цэнзурны адбор на “Арт-Мінск”-2022?
Сёлетняя мастацкая выстава “Арт-Мінск” адзначылася цэнзурным скандалам: напярэдадні адкрыцця знялі з экспазіцыі работы мастакоў, чый удзел ужо быў пацверджаны.