МЫ — НЕ РАБЫ, РАБЫ — НЕ МЫ?

Падайце нам кавалак хлеба,
Каб не вурчэла ў жываце,
Бо душы адляцяць на неба
Са згаладалых, ссохлых цел!
Пустыя меліся паліцы,
І быў заўжды адзін намер:
Напіцца,
Потым пахмяліцца
(А зрэшты, гэтак і цяпер).
Калгасы-вёскі занядбалі,
Не знала бед адна Масква.
Быў лёс пастаўлены на шалі,
Ды ім, як кажуць, трын-трава.
Збавенне ім ад ліхалецця
Прыйшло, так мовіць, з-пад зямлі:
На нафту, газ на белым свеце
Угору цэны папаўзлі.
Ва ўзнёслым, радасным запале
Затым дзівіліся яны:
— Не стукнулі аб палец палец,
А зажылі мы, як паны!
І гонар гэтакі адчулі!
Такі ў сабе адчулі гарт!
Калісьці зналі толькі «гулі»,
Цяпер тым больш «пацець» не варт.
Да працы страцілі ахвоту
(Яе й раней няшмат было).
Тым болей брудную работу
Выконваць стала «западло».
Адходы, смецце, хлам, паперкі —
Ну, словам, чалавечы гной
«Паны вяльможныя» цяперка
Прыбраць не хочуць за сабой.
Хто ж прыбярэ? Ды свет вялікі —
Знайшлі «рабочую пчалу»:
Няхай узбекі ды таджыкі
Бяруць рыдлёўку ці мятлу.
Не разгінаюць спін сутулых,
Гарбацяцца яны за грош,
Бо сем’і ў кішлаках-аулах
Ліпеюць так, што нельга горш.
«Паны» ж яшчэ і чыняць здзекі
У анекдотах і кіно:
Маўляў, таджыкі і узбекі —
Паўчалавекі ўсё адно…
Ад той грашовае спакусы
(Чаго ўжо тут крывіць душой?)
І небаракі-беларусы
Пайшлі ў Расію талакой.
Адзначыць трэба, што спачатку
Расклад выходзіў неблагі:
«Паны» (тут не адымеш хватку)
Цанілі нашыя мазгі.
Патрабаваўся люд вучоны,
І праграмісты нарасхват…
Яны прыносілі мільёны,
Хоць без завоблачных зарплат.
Мы адчувалі гонар нават,
Хаця мазгоў было шкада:
Выходзіць, маем добры навык
І наш народ — не гламазда.
Ды мала ім адной навукі,
Разумнай нашай галавы,
Спатрэбіліся й нашы рукі
Для ненажэрнае Масквы.
Туды натоўпамі, адкрыта
Паехалі будаўнікі.
Яны для «панскае» эліты
Узводзілі асабнякі.
З такое сумнае нагоды
Маркоціліся трохі мы,
Бо і для нашага народа
Патрэбна будаваць дамы.
Ды быў жа вытлумак хоць нейкі,
Мы разумелі іх бяду:
Дзяржава плаціць тут капейкі.
За што сям’і купляць яду?
Малюнак надта непрыгожы…
І вось апошняя мяжа:
На наш народ глядзяць «вяльможы»,
Нібы на жабрака-бамжа.
Яны нам робяць прапановы:
— Што, галадаеце, сябры?
Вы, як таджыкі, ці гатовы
Вылізваць нашыя двары?
О, беларусы-небаракі!
А мусіць жа, гадкоў праз пяць
Не толькі ім двары —
І ср…кі
Няўзнак пагодзімся лізаць.
* * *
Жадаюць жыхары Расіі,
На іх гарбаціліся каб.
А беларусы хто? РАБсіла.
(Раблю акцэнт на гэтым «раб»).