Чым мець пасаду, лепш крочыць ззаду

З усіх бакоў табе пашана,
А да таго ж, і шмат даброт.
Вяшчаеш ты з тэлеэкрана —
Табе народ
Глядзіць у рот.
Няблага дарасці таксама
Хоць да міністра спакваля.
Дый старшыня райвыканкама —
Нібыта кум для караля.
Прынамсі, так ва ўсе часіны
Было —
Наверх чыноўнік лез,
Каб штось зрабіць і для краіны,
І свой захоўваць інтарэс.
Цяпер жа ўсё чамусь не гэтак,
Як быццам воўк у лесе здох.
Не трэба ім пашаны, кветак,
Халопаў каля іхніх ног.
Калі начальства бэсціць стане,
Ніхто не ўздыме галавы,
Сядзяць бязвольныя, як здані, —
Цішэй вады, ніжэй травы.
Гатовы вечна крочыць ззаду,
Ім не патрэбны «рай зямны»,
І на вышэйшую пасаду
Як на Галгофу йдуць яны.
Чаму ж ніводзін не ахвочы
Падняцца ўверх, з якіх прычын?
І вось адкрыў мне неяк вочы
Адзін высокі вельмі чын:
— Мяне яшчэ вучылі ў школе,
Дый чуў ад бацькі, ад радні:
Высока не лятай ніколі —
Балюча падаць з вышыні.
Не спім начамі ад трывогі,
Падвешаны, як кажуць, стан,
Бо аб цябе Ён вытра ногі,
Хоць жыў ты ўчора быццам пан.
Пасада толькі страх прынесла,
Ад працы радасці няма,
Бо чым вышэй займаеш крэсла,
Тым лепей бачыцца турма…
Алесь НЯЎВЕСЬ