Накраўшы багата, не трапіш за краты

Каб кожны чуў і бачыў,
І ўкрадзенае ўсё ў казну
Вярнуў ён да астачы,
Дык, значыць, той грамадзянін,
Лічы, невінаваты.
Таму зусім няма прычын
Цягнуць яго за краты».
Найперш натхніўся легіён
Чыноўнікаў-зладзеяў,
Бо гэты выбітны закон
Ім падарыў надзею,
І адышлі трывогі прэч
(Ад страху шыя мокла):
Цяперака Феміды меч —
Не страшны, не дамоклаў.
…Прыйшлі аднойчы «следакі»
Да даўняга хапугі.
Запрацавалі ў дзве рукі,
Прыкладвалі патугі —
Шукалі-рылі кампрамат.
І «накапалі» ўсё-ткі!
Закасцянелы казнакрад
Такія сцібрыў сродкі,
Што трэба тры яго жыцці,
Каб іх сабраць з зарплаты.
Дык самы час яму ісці
Пад суд, затым — за краты.
Для казнакрада рацыён
Запахнуў баландою…
Але згадаў ён пра закон
І, каб не жыць з бядою,
Прызнаў як бач сваю віну,
Накрэмзаў ён заяву:
«Я да капейкі ўсё вярну,
Але не шыйце справу!»
Ну што ж, паверылі яму.
І ён аддаў мільёны.
Не трапіў злодзей у турму.
Зайздросны лёс ягоны,
Бо зараз думаюць «вярхі» —
Пытанне на разглядзе:
А мо забыць яго грахі,
Пакінуць на пасадзе?
У злодзея няма слязы,
Настрой — на ўзнёслай хвалі:
Накраў ён больш у тры разы,
Чым у яго забралі.
Ён так разбагацеў з казны,
Нагрэў, як кажуць, рукі,
Што жыцьмуць дзеці як паны
І як буржуі — ўнукі.
Калі ж (усцешвае сябе)
Пакінуць на пасадзе,
Ён яшчэ болей награбе
І зноў, дальбог, не «сядзе».
…Калгасныя заробкі — дрэнь,
Пра гэта знае ўсякі.
Кладуць «капеечкі» ў кішэнь
У вёсцы небаракі.
Спрадвеку працаваў Лявон
Даглядчыкам на ферме:
То корм бычкам падкіне ён,
То ў кучу гной наверне.
Прывык Лявон к свайму ярму,
Як конік спрацаваны.
І позна легчы трэ яму,
І ўстаць патрэбна рана.
А што ён мае з тых патуг?
Ці велькая зарплата,
Калі ён летам і пастух?
Як кажуць, кот наплакаў…
А дзецям трэба штосьці ў рот,
На ногі-плечы — шмоткі.
Сілкуе трохі агарод,
Ды памагаюць «соткі».
Шукаць яшчэ падмогу дзе?
Не ад шчаслівай долі
Ён то на ферме штось скрадзе,
То сцібрыць штосьці ў полі.
Аднойчы з фермы нёс муку…
І злодзея Лявона
Схапілі раптам за руку
Ахоўнікі закона.
І хоць не цэлае вядро
Мукі, а толькі кварта,
Ды на калгаснае дабро
Рот разяўляць не варта.
Бязлітасныя ў нас суды
Да тых, хто небагаты…
Вось і Лявон на два гады
Адправіўся за краты.
Пра «кампенсацыю затрат»
Не ўчуў ён прапановы,
Як той нахабны казнакрад,
Што красці зноў гатовы…
* * *
І думае не без падстаў
Чыноўнік нейкі дзесьці:
«Чым болей я ў дзяржавы скраў,
Тым меней шанцаў «сесці».

Алесь НЯЎВЕСЬ

Чытайце таксама ў рубрыцы «Фельетон»:

Вось гэтак Саўмін шкадуе жанчын

Мужчыны і кабеты, забудзьце пра пікеты!

Удзячныя без меры чынку пенсіянеры