Чырвоныя, як ракі, у небаракаў ср…кі

Дысцыпліна трэба на будоўлі,
Можа быць, у першую чаргу.
Без дубіны,
Без харошай доўбні
Я ўявіць будоўлю не магу.
А яшчэ засведчыць я гатовы,
Што, на жаль, яны, будаўнікі,
Успрымаць не хочуць проста словы —
Разумеюць толькі мацюкі.
Тут яны, прызнацца, рэкардсмены,
Разаб’юць сапернікаў ушчэнт,
Быццам мацюкі мацуюць сцены
Лепш, чым самы якасны цэмент.
Добра ўсведамляла, пэўна, гэта
(Ды яно, прынамсі, і не ўздзіў)
Валявая, бойкая кабета,
А яшчэ ў прыдачу брыгадзір.
І таму для членаў калектыву,
Так сказаць, наладзіла тэрор.
Біла ўсіх яна
У хвост і ў грыву —
Бескарысным бачыўся дакор.
Колісь папулярнасць мелі плёткі,
І былі ва ўжытку бізуны.
Неблагія сродкі,
Але ўсё-ткі
Непедагагічныя яны.
А была памочніцаю дзяга,
Ёю мы выхоўваем дзяцей.
Дзяга адпрацоўвала няблага,
Часам прабірала да касцей!
Быццам у турме, у брыгадзіра
Быў як след наладжаны працэс,
І на экзекуцыю вадзіла
Тых, хто на будоўлі ў шкоду ўлез.
Муляр, скажам, блокі ці цагліны
Крывавата выклаў дзе-нідзе.
Дык яго
Пад жарты і пад кпіны
У вагончык свой яна вядзе.
Потым дыспазіцыя такая:
Да калень спускае ён штаны,
Моўчкі экзекуцыю чакае,
Стаўшы ракам — тварам да сцяны.
Вінавата лыпае вачыма,
Як перад памешчыцай халоп,
І супраціўляцца немагчыма —
Муляр жа папраўдзе бракароб.
Дзягаю па голаму азадку
Раз кабета вутне, і другі…
Бракаробу сорамна спачатку,
Бо на ср…цы будуць пісагі,
А затым такое сада-маза,
Мусібыць, становіцца ўспадоб,
І дадаць звыш нормы іншым разам
Просіць брыгадзіра бракароб.
Пэўна, ім і праўда даспадобы,
Што адлупцаваныя яны,
А інакш не джгалі б бракаробы
У вагончык, быццам бараны.
Зрэшты, некаторым небаракам
(А магчыма, іх даволі шмат)
Неахвота, стаўшы ў «позу ракам»,
Атрымоўваць выспятак пад зад.
Толькі ў брыгадзіра дзейсны вельмі
Сродак ёсць на выпадак такі:
Наганяюць страх на служкаў кельмы
З вуснаў брыгадзіра мацюкі,
Бо калі іх чуеш ад жанчыны,
Маюць мацюкі
Эфект трайны,
Роўненька кладуцца, як цагліны
У сцяну харошую, яны.
І пасля такой ганебнай позы
Муляры (таксама й маляры),
Бітыя, як сідаравы козы,
Нормы выдавалі дзве ці тры.
Хай, як ракі,
Чырванеюць ср…кі,
Мацюкі
Прабачым даме мы.
Важна, каб не хліпкія баракі
Мелі,
А трывалыя дамы.
* * *
Во жанчына!
Гром, як кажуць, баба!
І калі кагосьці там замест
Працавацьме ў якасці прараба,
Ракам, мусіць, стане цэлы трэст!
Алесь Няўвесь

Чытайце таксама ў рубрыцы «Фельетон»:

Улада ў нас не гламазда, з народам жа — зусім бяда…

Рацыён багаты маюць ільвяняты

Віртуальныя забавы могуць мець зыход цікавы…

Прадпісанні выканкам дасылае мерцвякам