Жарты скончыліся
Пратэстныя падзеі маюць прычыны, якія трэба бачыць, адчышчаючы праўду ад прапагандысцкага бруду. Складнікамі, на якіх грунтуецца народны гнеў у Беларусі і Расіі, сталі цынічныя парушэнні законаў уладай, хлусня і гвалт. Прытым можа быць здзейснена злачынства, затым распаўсюджваецца мана, ці наадварот, але здзек над правамі чалавека застаецца пастаянным.
Беларускі пратэст 2020 года развіваўся паводле класічнай схемы. Была рэакцыя насельніцтва на падтасоўкі ў час падрыхтоўкі да прэзідэнцкіх выбараў пры стварэнні камісій, зборы подпісаў, вылучэнні і рэгістрацыі кандыдатаў. Людзі выходзілі на вуліцы і адкрыта выказвалі незадаволенасць, падпісваліся за альтэрнатыўных прэтэндэнтаў, праводзілі акцыі пратэстаў супраць парушэння заканадаўства.
Але гэта не стала папярэджаннем. Пры падліку галасоў па завядзёнцы намалявалі фальшывыя «пераможныя» лічбы, чым пакрыўдзілі і абурылі не толькі свядомых прыхільнікаў дэмакратыі, але і ўсіх сумленных грамадзян.
Сучасныя інфармацыйныя тэхналогіі дазволілі вынесці злачынствы на вочы грамадства. Парушэнні на народным волевыяўленні, а затым тэрор супраць мірных маніфестантаў, арышты і катаванні лагічна завяршыліся магутным народным пратэстам. Ён працягваецца і няўхільна набліжае дэмантаж дыктатуры, нягледзячы на яе патугі ўтрымацца.
А. Лукашэнка і яго клан, спасылаючыся на зімовае змяншэнне пратэсту, запэўніваюць сябе, спрабуюць пераканаць насельніцтва краіны і ўвесь свет у перамозе над «змагарамі». Узурпатар пасля пярэпалаху развіў дзейнасць, нібыта нічога не адбылося, выступае, праводзіць нарады, тасуе на пасадах вертыкальшчыкаў, баючыся чыноўніцкіх змоў, запалохвае дырэктарскі корпус турмой, тузае просьбамі Расію і Кітай — апекуноў і эканамічных донараў, задзіраецца і грозіць «знешнім ворагам» — НАТА, ЗША, Еўразвязу. У рот яму глядзяць генералы, якія робяць цемрашальскія заявы, расколваюць грамадства, публічна пагражаюць мірным людзям забойствамі.
Супрацьстаянне чыноўніцкага, спецслужбаўскага, міліцэйскага апарату і народных сіл перайшло ў рашаючую фазу. Ахвяры, сярод якіх наўмысныя, жорсткія і подлыя забойствы А. Тарайкоўскага і Р. Бандарэнкі сталі найбольш рэзананснымі, паказалі, што жарты пра «саўгас» скончыліся.
У жаданні настаяць на сваім дыктатар зайшоў далёка. Ён выдумляе неверагодную хлусню, цынічна апраўдвае фальсіфікацыю выбараў, таемную інаўгурацыю, прыкрывае гвалтоўныя дзеянні сілавікоў. Грамадству аб’яўлена вайна і выстаўлены ультыматум: або здаецеся на нашу міласць, або будзем падаўляць усім арсеналам сродкаў, які ёсць.
Заходнія палітыкі назіраюць за пратэстамі, за масавасцю і кажуць: «Калі рэпрэсіі будуць больш жорсткімі, то мы ўзмацнім санкцыі». Але якога яшчэ градуса гвалту чакаеце? Ён і так зашкальвае! Прычым тут масавасць на акцыях, калі штодня ў Беларусі пакутуюць тысячы людзей. Безабароннаму народу, які фізічна і маральна тэрарызуюць, тэрмінова патрэбна міжнародная дапамога.
Пахвальба двух аўтакратаў, што Беларусь і Расію санкцыямі не возьмеш, — гэта блеф. Яшчэ як возьмеш, бо ў сучасным свеце эканоміка, фінансы і ўсё астатняе ўзаемазвязана. Сёння, як пры СССР, за «жалезнай заслонай» не схаваешся.
Беларусы жывуць не на «далёкім хутары», як Паўночная Карэя або Куба, а ў цывілізаванай, густа заселенай Еўропе. Кепска, што Беларусь доўга была «прахадной тэрыторыяй», а Расія і цяпер лічыць яе часткай свайго «мягкого подбрюшья».
Аднак насуперак гэтаму беларусы сказалі: «Хопіць!» Мы не хочам, каб Масква разам з тутэйшым дыктатарам атручвала наша жыццё агрэсіўнымі памкненнямі, ваеннымі гульнямі. Усталяванне ў Беларусі дэмакратычнага ладу, прыход да кіравання падрыхтаваных, сумленных, неваяўнічых людзей паслужыць справе міру на еўразійскім кантыненце.
Калі Крэмль не ўсвядоміць памкненняў беларусаў, не спыніць загорнутую ў цэлафан «сяброўства і адзінства» прыхаваную экспансію, будзе валтузіцца з Лукашэнкам, то страціць добразычлівасць суседзяў, у якіх уласны лёс.
У Беларусі і Расіі пратэстны настрой народа, кпіны і рогат над аўтакратамі ні спецслужбам, ні сілавікам не спыніць. Як жа далей кіраваць?
Замірэння большасці беларускага грамадства з дыктатарам не будзе. Не дапамогуць выдуманыя «сходы», «рэформы», агіткі прапаганды, заклікі праўладных святароў да адзінства. Толькі транзіт улады, вызваленне палітвязняў і новыя выбары могуць супакоіць грамадства.
Падкрэсліваю, неабавязкова кожны дзень выходзіць па 200–300 тысяч чалавек, а сілавікам — па тысячы арыштоўваць. А што, 100 пратэстуючых, кінутых у час чарговай акцыі ў заснежаным Мінску ў аўтазакі, — гэта не лічба? За ёю стаяць лёсы канкрэтных студэнтаў, рабочых, айцішнікаў, прадпрымальнікаў, урачоў, выкладчыкаў, спартсменаў, пенсіянераў, інвалідаў.
Беларусы застаюцца героямі нават на фоне самых гучных падзей у свеце. Нягледзячы на тэрор, яны змагаюцца за волю. Ім трэба пасобіць усёй міжнароднай талакой.
Мне балюча, што сілы народа, і асабліва моладзі, якая думае, параўноўвае, рабіць высновы, якой належыць будаваць новую Беларусь, марнуюцца на ўціхамірванне ўладалюбца. Было шчымліва на душы, калі чытаў словы маці арыштаванай студэнткі: «Они юные и чистые, смелые и сильные дети, которым выпало жить в такие непростые времена, но каждый из них принял ответственность за свое решение, свой выбор. Как показали последние месяцы, далеко не каждый взрослый способен выбрать между тем, что правильно, и тем, что легко».
Сапраўды, перад кожным грамадзянінам пытанне стаіць рубам: ты разам з тымі, хто хлусіць, парушае законы, калечыць, катуе і забівае, або з тымі, хто хоча, каб Беларусь была свабоднай, прававой дзяржавай, і за гэта ідуць на пакуты, на смерць? Адкажы сабе, і ўсё стане ясна: хто ты, чыйго роду.
Лукашэнка лямантуе, што «разрушают государство». Але якую дзяржаву ён заклікае абараняць? Тую, дзе няма самастойнага парламента, незалежных судоў, свабодных СМІ, дзе прэзідэнт-узурпатар і яго генералы-сілавікі цынічна заяўляюць, што закон можна пераступаць?
Такая дзяржава не патрэбна мільёнам звычайных грамадзян.
Жарты скончыліся. Беларусам трэба пераадолець шмат перашкод. У нас ёсць не толькі патрыёты Айчыны, але і кан’юнктуршчыкі, прыстасаванцы, правакатары. Пад апекай функцыянераў «Русского мира» створана мноства антыбеларускіх фондаў, цэнтраў, «круглых сталоў», «ваенна-спартыўных» лагераў. Апошнім часам прыўладныя «шасцёркі» ў шалёным тэмпе закарагодзіліся каля прапаноў і мерапрыемстваў, якія нахабна падкідаюць грамадству паліттэхнолагі А. Лукашэнкі.
Але сцерці з памяці народа злачынствы, знішчыць доказы, забалбатаць жах не ўдасца. Беларусы не толькі добрыя, сціплыя і цярплівыя людзі. Яны яшчэ рашучыя, цягавітыя і ўпартыя, каб самаахвярна здабываць перамогу.
Сяргей Законнікаў