Трэці міф

Напэўна, тым, што А.Лукашэнка даў даручэнне яе падпісаць, можна ганарыцца, але адчуць радасць напоўніцу не дае магчымасці вельмі нескладаная арыфметыка. Шчыра вітаю дадзены крок, але чаму, каб яго зрабіць, спатрэбілася цэлых восем год?

І тлумачэнне тут не толькі ў звычайнай бюракратыі. На жаль, у нашым жыцці даволі часта становіцца рэальнасцю зусім не тое, што афіцыйна дэкларуецца…

Каардынатар Офіса па правам людзей з інваліднасцю Сяргей Драздоўскі назваў два міфы, якія панавалі ў Беларусі доўгія восем год.

Першы — пра тое, што падпісанне гэтых дакументаў будзе «дорага каштаваць» беларускай эканоміцы.

Другі — «беларускае грамадства да іх пакуль не гатовае».

Думаю, спецыялісты патлумачаць гэта больш аргументавана, а я выкажу асабістую згоду з Сяргеем — ніякіх дадатковых расходаў не спатрэбіцца, бо афіцыйна даецца столькі сродкаў, што іх хопіць з запасам. Другая справа — як гэтыя грошы выкарыстоўваюцца і куды ідуць…

Прыйшлося даспадобы і тое, што Драздоўскі выкрыў прымітыўную падмену паняццяў. На самой справе трэба казаць — не гатова не ўсё беларускае грамадства, а канкрэтны чыноўнік.

Цалкам згодны я і з кіраўніком грамадскай арганізацыі «Беларускае таварыства інвалідаў» Уладзімірам Патапенка, што да дэфініцый (паняццяў, назваў) у гэтым пытанні трэба падыходзіць надзвычай уважліва, бо гэта можа стаць глебай для розных спекуляцый на інвалідную тэму.

А зараз пра міф, які настолькі відавочны, што яго нават цяжка не ўбачыць. Згодна з афіцыйнай статыстыкай, у Беларусі зараз каля пяцісот сарака тысяч людзей з інваліднасцю. У той жа час, агульна вядома, што ва ўсіх краінах свету іх амаль дзесяць адсоткаў. Атрымліваецца, што беларускія дадзеныя заніжаны амаль у два разы.

Цi не па гэтай прычыне мы так доўга мурыжылі з падпісаннем таго, што цалкам лагічна?

Александр Томкович