Не знае стомы «невядомы»…
Гучны рэзананс атрымала «справа графіцістаў», калі міліцыянеры збілі юнакоў. Супраць ахоўнікаў парадку была ўзбуджана крымінальная справа, але нядаўна пацярпелыя атрымалі паведамленне следчага, што «справа прыпынена ў сувязі з неўстанаўленнем асобы, якая падлягае прыцягненню ў якасці абвінавачанага». Навіна — проста жах дый годзе, Спярша не верылася нат: У міліцэйскім асяроддзі Завёўся нейкі злыдзень-гад.
Ніхто яго не чуў, не бачыў,
Не сустракаў ніколі, хоць
Як след выконвае задачы,
Таксама мае кроў і плоць.
І гэты злыдзень невядомы —
Як Франкенштэйн ці нейкі спрут:
Ён увіхаецца без стомы,
З’яўляецца і там, і тут.
Палічыць хтосьці пустасловам,
Маўляў, плявузгаю брыду?
Я недаверлівым галовам
Нядаўні прыклад прывяду.
Патрыятычнае графіці
Нанеслі хлопцы на сцяну
(Мяне нягоднікам лічыце,
Аднак жа іх не папракну).
«Злачынцаў» міліцыянеры
Заспелі за заняткам тым
І прынялі, вядома, меры —
Папрок зрабілі маладым:
— Нашто вы пэцкалі, скажыце?
Як вам не сорамна, сябры?
А заўтра вашыя графіці
Замазваць прыйдуць маляры.
Дык пратакол на вас складзём мы,
Каб вы адумацца маглі…
І тут службовец незнаёмы
Паўстаў, нібыта з-пад зямлі.
Ніхто дакладна не разгледзеў,
Ці лейтэнант ён, ці маёр.
А хлопцы не самлелі ледзьве,
Бо ён, як кажуць, танкам пёр.
— Паскуды! — гаркнуў
Злыдзень гэты. —
Я вас на парашок сатру
Ці ператрушчу на катлеты,
Каб паслужыць гаспадару!
Адразу ў ход пусціў ён ногі
І, быццам гіры, кулакі.
Дубасіў хлопцаў да знямогі —
Во быў раз’юшаны які!
Калегі — той расправы сведкі —
Стаялі моўчкі ля сцяны.
Уразіў іх малюнак гэткі,
І разгубіліся яны.
А злыдзень ім задаў пытанне:
— Ці не за вас я ўсё раблю?
І… знік, як «вожык у тумане»,
Бы праваліўся скрозь зямлю.
А потым міліцыянеры,
Як гаварыць вярнуўся дар,
Аформілі свае паперы,
У суд паклікалі ахвяр.
Ды не маўчалі і ахвяры,
«Наверх» адправілі лісты:
Маўляў, разбілі нашы твары,
Бакі намялі нам «мянты»,
Яны і іншых гэтак «месяць»
Без дай прычын — не толькі нас…
У рэшце рэшт хлапцам праз месяц
Прыйшоў ад следчага адказ:
«Вас не нявечылі гурбою,
Зламыснік — чалавек адзін.
І гэта ён нанёс пабоі,
Не шкадаваў чужых рабрын,
Без жалю «пералічваў» косці
І з вас чыніў наогул здзек.
А хто ён? Невядомы хтосьці,
Хоць наш, напэўна, чалавек…»
Я думаю і дзень, і тыдзень,
Свае напружваю глузды:
«А можа й праўда нейкі злыдзень
Зацёрся ў іхнія рады?..»
* * *
Прасцей не мелі аксіёмы:
— Якое слова акурат
Дадаць да слова «невядомы»?
Раней сказалі б мы:
— «Салдат»!
Аднак цяпер у будні й святы
Павінны помніць я і ты:
Ёсць невядомыя салдаты,
Ёсць невядомыя «мянты»…
Алесь Няўвесь
Да ведама чытачоў: зборнік Алеся НЯЎВЕСЯ «Цырк на дроце» можна купіць у мінскай кнігарні «ЛогвінаЎ» ( пр. Незалежнасці, 37а).
Рубрыца «Фельетон»:
На конкурс бульбаш вязе эпатаж
Ці стрывае Пракоп міліцэйскі паклёп?
Занятак цяжкі — знаходзіць пляшкі