Улада спадцішка пакліча Пазняка
Сацыялагічныя апытанні дэманструюць залежнасць беларускага грамадства ад расійскай прапаганды, асабліва тэлебачання. Нездарма, напрыклад, большасць беларусаў падтрымала далучэнне Крыму да Расіі. Не зразумелі мы як трэба І не ўсвядомілі як след,Калі на нас, нібыта з неба,Зваліўся суверэнітэт.
І гэтым падарункам Бога
Не даражылі мы ніяк.
Нас не вярэдзіла трывога,
Што льга згубіць яго няўзнак.
Каб мець даброты поўнай чашай,
З Расіяй зладзілі хаўрус
І чулі ад улады нашай:
Ён той жа рускі — беларус.
Расійскія тэлеканалы,
А з імі й нашы ва ўнісон
Тутэйшы люд пераканалі,
Што мы адзін народ здавён.
Нібыта зомбі, мы глядзелі
На ўсё, што выдаваў экран…
Ды ўладзе блізкія падзеі
Рассеялі ў вачах туман.
Расія ціха, некрывава
Крым прыгарнула да сябе.
Ёй спадабалася халява:
Цяпер Данбас у барацьбе.
Яна нахабна і адкрыта
Паўсюль выказвае імпэт.
Падстава «важкая»: нібыта
Абараняе «рускі свет».
Дык што ж выходзіць?
Калі штосьці
Надумаем зрабіць «не так»,
Расія хіжая ад злосці
І нам «запуліць у пятак»?
Не трэба танкаў гнаць калону
І зграі запускаць ракет,
Каб ёй узяць пад абарону
У Беларусі «рускі свет»,
Бо беларусы так «зруселі»,
Што тут, нібыта ў Кастраме:
Чужынскі дух у кожным целе,
І мова руская наўме.
Як толькі Пуцін нас з экрана
Запросіць у сваю гурму,
Ад юнака да ветэрана
У ладкі пляскацьмуць яму.
Усе дарослыя і дзеткі
Сустрэнуць рускіх як братоў,
Кідацьмуць ім пад ногі кветкі,
А частаваць — і пагатоў.
Улада ад магчымай явы
Адразу страціла спакой:
Ці трэба ўлада без дзяржавы
Пры рэчаіснасці такой?
Чыноўнікі свае партфелі
Пакласці змусяцца ў архіў
(А гэтак хораша сядзелі!
Такі для іх падмурак быў!),
Расія некага другога
Пасадзіць на васальскі трон,
А той, хто быў «вышэй за Бога»,
У Лету кане. Знікне ён.
Прымаць жа меры тэрмінова
Патрэбна, каб не ўзнік бедлам.
Адразу ж загучала «мова»,
Калі рабіў прамову Сам.
Хто на сабе ў палоску стужку
Насіў, як Перамогі знак,
З таго здымалі ціха стружку,
Хоць і не пхалі ў аўтазак.
Хто з-пад палы ці ў падарунак
Саваў расійскія сцяжкі,
Таго цягнулі ў пастарунак
За ўчынак здрадніцкі такі.
Альгерду помнік самавіта
Паўстаў на віцебскай зямлі.
І «ажывуць», напэўна, Вітаўт,
Былыя нашы каралі.
Дый блізка ўжо часіна тая,
Калі улада спадцішка
І Каліноўскага ўзгадае,
І ўспомніць-клікне Пазняка…
Алесь НЯЎВЕСЬ
Чытайце таксама ў рубрыцы «Фельетон»:
Вось гэтак Саўмін шкадуе жанчын
Мужчыны і кабеты, забудзьце пра пікеты!